Schittert jouw verhaal straks in het virtueel museum?

Het blijft een prachtig zicht: die geel geklede vissers, gezeten op Brabantse trekpaarden, die vol vertrouwen het groengrijze water van de Noordzee doorploegen om grijze garnalen te vangen. De garnaalvisserij te paard is een eeuwenoud ambacht waarbij met behulp van een Belgisch trekpaard op garnalen gevist wordt. dat Het is een traditie die nauw verbonden is met de natuur en afhankelijk is van de elementen en het getij. Het is een sprekend voorbeeld van een dynamische en duurzame omgang met natuur en cultuur die wordt doorgegeven van generatie op generatie. Twaalf families (en 15 erkende garnaalvissers te paard) in Oostduinkerke zijn actief in de garnaalvisserij. Dit immaterieel erfgoed is echter van belang voor de hele gemeenschap van Oostduinkerke en Koksijde, die de garnaalvisserij te paard als belangrijk voor hun identiteit beschouwen. De vissers gaan een paar keer per week met paard en net de zee in, behalve in de wintermaanden. Het vissen duurt zo’n drie uur: anderhalf uur voor tot anderhalf uur na laagtij. Het paard stapt tot aan de borst door het water, parallel met de kust. Men gebruikt een trechtervormig net (7 x 10 meter) dat door twee zijdelingse planken wordt opengehouden. Gezien dit net een enorme trekkracht vergt, worden hiervoor Brabantse trekpaarden ingezet. Een ketting sleept over het zand en veroorzaakt schokgolven waardoor de garnalen opspringen en in het net terechtkomen. Om het half uur wordt het vissen onderbroken om terug naar het strand te gaan, het net te legen en de vangst te zeven. De garnaaltjes komen terecht in de korven die langs weerzijden van het paard hangen. Na het vissen worden de garnalen gekookt in zoet water.

Wist je dat de garnaalvisserij te paard vandaag enkel nog in Oostduinkerke beoefend wordt? Vroeger kon je deze paardenvissers langs de hele Noordzeekust vinden: van het noorden van Frankrijk over Vlaanderen, Nederland en Duitsland tot in het zuiden van Engeland. Het paardenvissen deed men toen uit pure noodzaak: het waren vaak arme vissers of boeren die zo wat extra voedsel wilden verzamelen voor hun gezin. Die noodzaak viel vanaf het midden van de 20ste eeuw meer en meer weg, waarna ook het aantal vissers zienderogen slonk. Enkel in Oostduinkerke-Koksijde overleefde de traditie en groeiden de paardenvissers zelfs uit tot dé ambassadeurs van de kustgemeente.

De garnaalvisserij te paard is een prachtig ambacht en een vorm van visserij die in schril contrast staat met de hoogtechnologische westerse samenleving van vandaag. De traditie focust op natuur, gastronomie en het partnerschap tussen mens en dier. Op de grens tussen land en zee. Reden genoeg om dit immaterieel erfgoedverhaal een plaats te geven in het Virtueel museum.